انگشتانم که لای ورق های دیوان حافظ میرود

دست دلم میلرزد!

اما به خواجه میسپارم تا امید را از دلم نگیرد

دلم میخواهد همیشه بگوید

یوسف گمگشته بازآید به کنعان غم مخور!

بعد از مردنم سرم را جدا کنید و بگذارید روی شانه ام

شانه ای که سر می خواست ، سری که شانه میخواست …

هر دو را به آرزویشان برسانید !

خدای من !

نه آن قدر پاکم که کمکم کنی و نه آن قدر بدم که رهایم کنی …

میان این دو گمم !

هم خود را و هم تو را آزار میدهم …

هر چه قدر تلاش کردم نتوانستم آنی باشم که تو خواستی

کاش میدانستم جه کسی سرنوشت را برایم بافت

ان وقت به او می گفتم :

یقه را ان قدر تنگ بافته ای که بغض هایم رانمیتوانم فرو دهم.

کتاب سرنوشت برای هر کسی چیزی نوشت

نوبت به ما که رسید قلم افتاد…

دیگر هیچ ننوشت!

خط تیره گذاشت و گفت:

تو باش اسیر سرنوشت…

به کسے اعتماد کن که بتواند سه چیز تو را تشخیص دهد

  اندوه پنهان شده در لبخندت را،

عشق نهان در عصبانیتت را

و معناے حقیقے ســــــــــــــــکوتت را...

 غــــــــــــــــــــــــــمکه نوشتن ندارد,

نفوذ می کند در استخوان هایت

جاسوس می شود در قلبت ....

آرام آرام از چشم هایت می ریزد بیرون ....

کاش دلتنگی های من قدری دل تو را تنگ می کرد....

دنیامون پر شده از عشق و اشک و آه... و دلتنگی...

دلم امشب عجیب گرفت ...

امشب که نه

.

چند شبی است گرفته است

.

تو بگو با دل گرفته ام چه کنم ؟؟

.

آرام نمی شود ... آرام نیست ...

.

قرار ندارد

.

بیا ....

.

می آیی؟؟

چند روز است سیگارم دلم را می زند میلی ندارم...

اما بی انصافیست

آنطور که تو مرا ترک کردی ترکش کنم

شاید دلی در سینه نحیف اش با هر پک می تپد

اعتراف می کنم

دیگر هیچگاه سیگارم را ترک نخواهم کرد .....آتش داری ؟؟؟

عادت ندارم سیگارم را با آتش دیگران روشن کنم !

دلم با آتش دیگران سوخت برایم کافی بود

 

آدم بــــرفــی هـــم گفــــت : تــــو بـــه جـــای هـــویـــج بـــرایم سیگــــار بـــگـــذار ، خــــودم از پـــس بـــهار بـــر مـــی آیـــم !

من آن غریبه ی دیروز آشنای امروز و فراموش شده ی فردایم

در آشنایی امروز می نویسم ت...ا در فراموشی فردا یادم کنی.

برای سالها می نویسم ...

سالها بعد که چشمان توعاشق می شوند ...

افسوس که قصه ی مادر بزرگ درست بود...

که همیشه یکی بود یکی نبود

غربت یعنی

به دنبالِ کسی گشتن

و همه را شبیه او دیدن

همه را با او مقایسه کردن

و به همه لبخند زدن

و پیش ِ همه بغض کردن و باز

و همیشه

     به دنبال او گشتن . . .

آنقدر خـسته ام ،که حاضرم ،سـرم را روی تکه سنگی ، بگذارم وبخوابم

اما

به دیوار وجود بعضی هاکه بارهـا بر سرم آوار شد

تکیه ندهم...

هر شب میخوابم به امید اینکه دیگر بیدار نشوم!!!

دلـم گرفتــه اسـت یــا دلـگیــرم یـا شایـد هـم دلـم گیـر اسـت

نمــی دانــم …

اصـلاً هیــچ وقـت فــرق بیــن اینــها را نفهـمیــدم

فقـط مـی دانـم دلـم یـک جـوری مـی شـود

جــوری کـه مثــل همیــشـه نیــسـت

دلـم کـه اینـطــور مـی شـود ، غصـه هـای خــودم کـه هـیچ ،

غصـه ی همــه ی دنیــا مـی شـود غصـه ی مـن

بعــد دلــم بـدجــور غروب زده میشود

ﺣﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻢ :

ﯾﺎﺩﺵ ﺑﺨﯿﺮ ، ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﺶ ﮐﺮﺩﻡ ...

ﺍﻣﺎ ﻧﻤﯿﺪﺍﻧﻨﺪ ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻢ ﮐﺴﯽ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﺗﻤﺎﺱ ﻣﯿﮕﯿﺮﺩ

ﺳﺴﺖ ﻣﯿﺸﻮﻡ ﮐﻪ ﻧﮑﻨﺪ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﯽ

خطش را عوض کرد!!

...من ماندم و " دوستت دارم" هایی که هرگز تحویل داده نشد..

از تنهاییم ژاکتی بافته ام!به گرمی آغوش تو نیست اما بی منت است و همیشگی…

ساعتم را متوقف کرده ام ،

بی کوک،

بی باطری،

تا حتی هوس یک ثانیه حرکت هم به سرش نزند…!

گور پدر دقایق!

بی تو بودن شمارش نمی خواهد…!!!

ﺧــﺪﺍﯾــــــﺎ

ﺑﻪ ” ﺟﻬﻨﻤﺖ ”

ﺩﯾﮕﺮ ﻧﯿﺎﺯﯼ ﻧﯿﺴﺖ

ﻣﺎ ﺁﺩﻣﻬﺎ ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ ﺭﺍ ﺑﻬﺘﺮ

” ﻣﯿﺴﻮﺯﺍﻧﯿﻢ “

یادم می آید گفته بودی ساده و کوتاه نویسی را دوست داری

تقدیم به تو …

ساده و کوتاه تنها همین ۲ کلمه : برگرد ، غمگینم …

اگر ميدانستم

اکنون تو پاهايت را بر کدام نقطه خاکی گذاشته ای

می آمدم آن خاک را

به چشم می کشيدم

پای آمدنت که نباشد....

اگر تمام جاده های عالم هم به خانه من ختم شود ....

باز هم نمی رسی !

دل های پاک خطا نمیکنند ، سادگی میکنند

و امروز سادگی ، پاک ترین خطای دنیاست

ب دنبال چ پایانی ،

خلاف جاده ایستادی؟ …

چرا تا عادتت کردم ،

ب فکر رفتن افتادی ؟ …

چرا باید ب تنهایی ،

دوباره بی تو برگردم ؟ …

کجای جاده بد بودم ،

کجای قصه بد کردم؟

دستـ روی دلمـ نگذآر …

همیــــن کهـ پـا گذاشتیـ کـافیستــــ

از تنهاییت دلگیر نباش

و هیچ وقت آن را با کسی قسمت نکن

مردم این شهر

تن/ها دادند

تا تنها نمانند

میلـیون مـیلیون تُـن صدا وجـــــود داره…!

ولــــــی فقـــــط و فقــــط ..

یـــــکی شه که وقتـــــی مــــی شنوی ..

دیــــــونه مـــی شــی …

بَس کــہ بــہ پاے تـــو نشـسـتم

ایســتـاבטּ را از یــاב بُــــرבه اَم !

موهایم را


آنقدر کوتاه میکنم


تا خاطره انگشتانت را


از یاد ببرند ...


دیری نمی پاید،


خاطراتت

دوباره می رویند

ﺣﺘﯽ ﻛﻔﺶ ﻫﻢ ﺍﮔﺮ ﺗﻨﮓ ﺑﺎﺷﺪ


ﺯﺧﻢ ﻣﯿﻜﻨﺪ،


ﻭﺍﻯ ﺑﻪ ﻭﻗﺘﯽ ﻛﻪ


ﺩﻝﺗﻨﮓ ﺑﺎﺷﺪ

قبول نیست! ابن بار تو چشم بزار من فراموشت میکنم

فقط تا صد بشمار آهسته آهسته

راستی من بازی را خوب نمیدانم

خودم را باید پنهان کنم یا گذشته را؟

تو را فراموش کنم یا خاطرات را؟

هر لحظه لبم ترانه غم آموخت 
هر لحظه دلم درس شکستن آموخت
پروانه ترین عاشق تاریخ منم
اما شده ام اسیر شمعی که نسوخت

دلم خوش نیست
غمگینم
کسی شاید نمیفهمد
کسی شاید نمیداند
کسی شاید نمیگیرد مرا از دست تنهایی
تو میخوانی فقط شعری و زیر لب آهسته میگویی
عجب احساس زیبایی
تو هم شاید نمیدانی . . .

درد می کشم ، درد
هم تلخ است هم ارزان
هم گیراییش بالاست
هم اینکه تابلو نمی شوم و رفیقی که مرا به درد معتاد کرد ناباب نبود ، اتفاقا باب باب بود فقط نگفته بود که ماندنی نیست ، همین !

تو برو ، من هم برای اینکه راحت بروی میگویم : باشد ، برو خیالی نیست …
اما کیست که نداند بی تو تنها چیزی که هست خیال توست !